Dostępnych jest wiele typów  magnesów charakteryzujących się różnym natężeniem pola magnetycznego. Natężenie pola magnesu określa się na podstawie częstotliwości sygnałów NMR emitowanych przez atomy wodoru. Im wyższa jest wartość natężenia pola magnesu, tym większa jest częstotliwość dla wodoru. Na przykład magnes 500 MHz (11,7 T) oznacza, że jeśli próbka chemiczna zostanie umieszczona w magnesie w celu wykonania jej analizy, atomy ¹H w próbce będą emitować sygnały o częstotliwości bardzo zbliżonej do 500 MHz. Firma Bruker oferuje magnesy w zakresie 200-1000 MHz.

 Magnesy nadprzewodzące to  elektromagnesy, co oznacza, że wykorzystuje się w nich zjawisko wytwarzania pola magnetycznego przez prąd elektryczny.  dzeń magnesu składa się z dużej cewki w kształcie solenoidu, zbudowanej z drutu nadprzewodzącego, przez który przepływa prąd. W środku cewki występuje bardzo silne, statyczne pole magnetyczne. W tym polu magnetycznym umieszcza się próbkę, którą należy zbadać.

Niektóre materiały w bardzo niskiej temperaturze charakteryzują się niezwykłą właściwością - nadprzewodnictwem. Drut nadprzewodzący przesyła prąd elektryczny nie korzystając z żadnej energii napędowej (np. akumulatora lub zasilania sieciowego). Po włączeniu prądu pętla nadprzewodząca będzie działać w nieskończoność. Taką pętlę nadprzewodzącą zawierają magnesy firmy Bruker. Jedyną czynnością konserwacyjną niezbędną przy magnesie jest utrzymanie cewki zanurzonej w ciekłym helu.

Magnes składa się z kilku części. Z obudowy zewnętrznej magnesu usunięto powietrze, zaś powierzchnie wewnętrzne są posrebrzane (zasada działania jest ta sama jak w termosie). Następnym elementem jest kąpiel azotowa, dzięki której temperatura zmniejsza się do 77,35 K (-195.8°C), i wreszcie zbiornik z helem, w którym zanurzona jest cewka nadprzewodząca. Zbiornik jest izolowany termicznie od kąpieli azotowej przez drugi element, z którego usunięto powietrze (patrz rysunek poniżej).